Kendini Yalnız Bırakma!

24 Ekim 2018> Soğuk ve yağmurlu bir gündü. Klasik bir cümle gibi gelebilir fakat tıpkı o kitap dizelerini andıran yağmur çiseliyordu sokaklara. İçime ise endişe, heyecan, korku… Müthiş yalnızlık hissi kaplamıştı. Bugün GKL  için yola çıkacaktım. İş yerindeyim yola çıkmama 2 saat kala bir telefon geldi arayan patronumdu beni odasına çağırdı. O telefon aslında o kadar belli etti ki, söylemeden ben biliyordum ne konuşacağını. “Merve, şirketin durumu uzun zamandır kötüye gidiyor biliyorsun biz seninle yollarımızı ayıralım sende bize hakkını helal et.” O gün ağlayarak kendi çıkış işlemlerimi yaptım. Bu bir son muydu ? Hikaye tabiî ki bu şekilde başlamadı. İyisi mi en baştan başlayalım.

2018 de 22 yaşında Trakya Üniversitesi’nden mezun oldum. Ben ne oldum, nereye gideyim, nasıl başlayayım derken kendimi bir demir çelik fabrikasında satın alma ve personel sorumlusu olarak buldum. Şanslıydım aslında, çünkü bir çok arkadaşım henüz iş arayışı içerisindeyken benim iyi kötü bir işim vardı. İşime gidiyorum aynı zamanda dil eğitimi alıyorum, farklı alanları araştırıp kariyerim için neler yapabilirim onları bulmaya çalışıyorum, küçüklükten beri hayalim olan tenise nihayet başlıyorum ve kort tenisi dersleri alıyorum,  bir diğer işim ek gelir sağlamak için fotoğrafçılık yapıyorum. O dönemler o kadar hırslıyım ki başımı kaşımaya vaktim olmasın diye gece gündüz kendimi sürekli meşgul ediyorum. İyi bir şey miydi peki? Yazının devamında siz karar verin GKL dostlarım.  

Bir gün telefonuma bir mesaj geldi görüntülü mülakat davetiydi. Ben ön başvurumun bile kabul edilmeyeceğini düşünüyorken GKL ye bir adım daha yaklaşmıştım. Sonra oda kabul edildi artık biletim bile hazırdı 24 Ekim 2018 19:30 uçağı idi. Hayatım boyunca kendimi ilk kez bu kadar değerli hissetmiştim daha gitmeden biliyordum içime öyle bir his doğmuştu ki GKL bana çok iyi gelecekti. GKL ye gitmeme yalnızca bir hafta kala başıma korkunç bir olay geldi. Benim için korkunç ve hiç hatırlamak istemeyeceğim bir olaydı. Çok garip ama yine soğuk ve yağmurlu bir gündü akşam saat 10 sıraları tenis dersinden çıkmıştım ve sarhoş bir adam tarafından tacize uğradım. Bunca insan arasında neden ben diye ağlayıp dövünmedim. Çünkü bu başıma ilk kez gelmemişti henüz 17 yaşındayken iğrenç bir olay yaşamıştım ve susmuştum sonra kendime 17 yaşında bir söz verdim “Eğer başıma bir daha böyle bir olay gelirse susmayacağım” bu cümle geldi aklıma yalnızdım çünkü sokaktaki  insanlar sarhoş adamın beni taciz etmesini öylece izleyip geçmişlerdi. O geceyi hastanede ve karakolda geçirdim yalnızdım güçlü olmak zorundaydım. Bir polis memuruna ifade verirken bana söylediği şu kelime kazındı aklıma “Bu saatte dışarıda tek başına olman ne kadar doğru?”. Ben sırf kadınım diye tek başıma akşam saat 10 da dışarıya çıkamayacak mıydım? Bir erkeğin korkusu yokken neden bir kadın sokaklardan korkmalı neden kadın kendini kısıtlamalı? Ağladım o gün gözlerim kuruyana kadar. Kendimi müthiş yalnız hissediyordum çünkü ailemde beni yalnız bırakmıştı. “Bundan sonra evden dışarı çıkmayacaksın, dil kursunu unut, tenisi sporu unut, GKL’yi Trabzon’a gitmeyi unut!”

Susmadım, neler geldi başıma göz mü yummalıydım? Bunu da mı görmezden gelmeliydim? Neden beni kimse anlamıyordu. Hırslıydım hırsıma mı yenik düşmüştüm? Sabaha kadar dönüp durdu kafamda bütün sorular. Sabah olmuştu işe gidecektim, kalktım dik durdum içimi kimse görmesin diye makyajımı yaptım işime gittim. Her şeye rağmen güçlü olmalıydım çünkü yalnızdım. 1 hafta bu şekilde geçtikten sonra GKL ye gideceğim gün gelip çattı çok korkuyordum içimde tarifi imkansız bir korku vardı. Bir de üzerine işten çıkarıldım. Şuan birkaç cümlede bunları anlatmak komik geliyor. Yaşanan o duyguları anlatmaya birkaç cümle yetmez ki. Uçağımın kalkmasına yarım saat vardı. O bekleme salonuna gittim gittim geri döndüm. Bir mahkeme kurmuştum kafamda bir yanım git bir yanım kal diyordu baş edemiyordum bunca olan bitenle. Bu bana çok ağır gelmişti.

Biraz zaman sonra bekleme salonundaki insanlara baktım. GKL ye giden kadınları gördüm bilmiyordum tabi onlar olduğunu ama hissediyordum farklı bir enerjisi varmış bunun. Dedim ki “Merve bir tek sen değilsin yalnız bir kadın olan güçlü olmak zorundasın, herkes gider de senden sen kedinden gitmemelisin”.  O gün iyi ki o bekleme salonuna kafamı kaldırıp bakmışım iyi ki kendimden gitmemişim. Her şer bildiğimiz olaylarda bile bir hayır varmış. Çok iyi tanık oldum. Bu bir başarı hikayesi değildi GKL dostlarım. Hep anlatmak istediğim ve sustuğum bir konuydu.  Kadın olmak; birinin size sahip çıkmasını, yanınızda olduğunu hissettirmesini beklemek değildi. Kadın olmak; başınıza ne gelirse gelsin kendinizi yalnız bırakmamaktı, gitmemekti kendinden kadın olmak.

Bir başka yazıda görüşünceye dek hoşçakalın.